Mevsim sonbahar.
O günler de erken batardı güneş.
Erkenden çöküverir di karanlık.
Işıklar erkenden yanardı.
Sokaklara koyu bir pus çökerdi.
Oyun oynayan çocuklar oyunlarını bozar,
Kimi kızıp yıkardı, zorbela kumdan yaptığı kuleleri
Kimi kızıp, yaklaşan karanlığa,
Söğüp sayardı.
Geceydi sanki onların o yaşta düşmanı.
Akşamdan eve kapanmak,
Yemekten sonra hemen yatmak işlerine gelmezdi.
Oysa geleceğin gençleri, belkide anneleri.
Onlarında doya doya yaşamak hakları değilmiydi?
Özgür, sansürsüzce yaşamak geceleri...

Bende kızardım genç yaşımda gecelere.
Uykuya inat, ayak direrdim nedense.
Bir iki gazete okumadan,
Güncel konulara göz atmadan
İki kadeh atıp çakırkeyf olmadan,
Meyhaneleri adım adım dolaşmadan,
Piyer loti’ye eğilip selam çakmadan,
Adalar da gece sefası yapmadan,
Boğazda rakının yanına balık, roka almadan,
Hatta iki sütun şiir yazmadan,
Teslim olmazdım geceye...

İsyan ederdim çocukluğumdan beri karanlığa.
Anladımki her kuşak isyan etmekte haklı.
Kahrolsun karanlık!
Kahrolsun!
KARA DÜŞÜNCELER!

Cem
29.05.2014