DÜŞÜNDÜM
Dostlar bana, sen aşıksın dediler...
DÜŞÜNDÜM...
Bir narçiçeği açtı gönlümde.
Sonra güldü derinden derine...
DÜŞÜNDÜM...
Bir uçuç böceği gelip kondu parmağıma.
Gezindi parmaklarımın titremesini tınmadan...
DÜŞÜNDÜM...
Bir saramaşık dolanı verdi duygularıma...
Yediveren gülümüydü ne...
DÜŞÜNDÜM...
Şu şeftali çiçekleri...
Oracıkta çimlerin arasında başını kaldırmış
Güneşi ile vuslatını yaşayan çiğdem miydi yoksa?
DÜŞÜNDÜM...
Minik kuşların çağrısı akıştı içime..
Dediler bana, sen aşıksın...
DÜŞÜNDÜM...
Bakışlarımı gökkubbeye çevirdim...
Beyez bir bulut geçti üzerimden.
Gözyaşlarını çiseleyerek...
SAHİ BEN AŞIKMIYDIM?
Bütün bu güzelliklerin içinde kaynayıp devinmek aşkmıydı?
YİNE DÜŞÜNDÜM...
Ya içimde büngüldeyerek kaynayan ukde ne idi?
Kimdi o, ’Aşıksan yolun şiire çıkar’ diyen?
Şiirin fırtınalı okyanusunda ne işim vardı?
DÜŞÜNDÜM,
BİTEVİYE DÜŞÜNDÜM...
Öyleyse ben aşıktım... Ama neye, kime..?
Bilirim bülbül narçiçeğine iz bırakmayı sever.
Bir de narçiçeği mevsimi gelsin bakalım ben neyim?

KÖMEN-Haydar Okur