Ne serzenişlerin kalır tenhalarında hayatın
Ne de bir damla göz yaşın
Unutulursun şairim,unutulursun
Bir gün batımı kızıllığında
Gonca bir gülün yapraklarında
Yokluğunda var ettiklerin
Unutur seni,hiç yaşamamışcasına
Issız sokakları dost bilirsin kendine
Kaldırımlar boyu uzar ayak seslerin
Köşe başında yanan sokak lambası kadar yalnızsın
Yalnızlığından büyür gözbebeklerin
Üzerinden yıllar geçer
Ve hiç bir baharda yeşermez düşüncelerin
Yaktığın kiprit çöpü kadardır rüzgara hükmün
Sigara dumanın gibi uçup gidersin
Çekilir dert midir seninkisi?
Çekmeyenler bilemez tabi
Daha dünmüş gibi yaşadıkların
Hiçbiri yok şimdi
Anlatılmaz bir duygudur düşüncelerin
Ayrılığa alışmak zordur bilirsin
Koş şairim,koş
Gidebildiğin kadar uzaklara git
Ardına baktığında göreceğin tek şey
Yaşlı bir gölge
O da terk ediyor ya seni güneş gelince
Al eline bir kalem
Ve başla yazmaya kederlerini
Kara bir trene hükmet satırlarında
Yıldızları ikiye böl orta yerinden
Ateşleri küle çevir yağmurlarınla
Zındanların en karanlığına hapset kendini
Neye yarar değilmi
Bunca çile
Bunca gözyaşı
Neyi değiştirir ki
Hiç bir dost ağızı anmazsa seni
Yaz şairim
Tekrar tekrar yaz
İçine içine kazıyarak yaz
Hatırlamasada eğer ağladıkların
Bir umut,belki hatırlar
AĞLATTIKLARIN.........

Cemil MALKOÇ