Ben insanlarla konuşmaktan o kadar yoruldum ki
Artık onlar yerine duvarlara anlatıyorum her şeyi
Onlarla ağlıyorum ,anlatırken içli geçmişimi
Ve yine onlarla gülüyorum
Anlatırken yaşadığım komik sahneleri

Belki biraz tuhaf
Belki biraz şaka gibi geliyordur sana
Ama ben kendimi onda dinliyorum
Olmayan sevgilim Mia
Kendimi ona ifade edebiliyorum
Derdimi anlamasa da
Ben Bir tek ona anlatabiliyorum derdimi

Biliyorum
Kabul edilir değil bu durum
Ama ne yapabilirim ki
Ben insanlardan korkuyorum Mia
Onlarda var’olan kirli ele düşmekten
Onların yeşertip büyüttüğü merhametsizlikten
Onların büyüttüğü acılardan
O acıların beni bulmasından
Bana o acıları buldurmalarından korkuyorum
Korkuyorum işte Mia
Elimde değil

Ey hüznü bahar kokan
Olmayan sevgilim Mia
Ki zaten Elimde olanları almadılar mı
Gözümde olanı gözümden çalmadılar mı
Dilimde olanı dilimden koparmadılar mı
Kalmamışken zaten hiç bir şeyim
Daha neyi verebilirim ki onlara
Daha neyimi kaybetmeyi göze alabilirim
Anlasana Mia
Korkuyorum işte insanlardan
Korkuyorum Mia
Anla beni....

Mehmet Aküzüm