karanlığa doğduğum günden beri
ışığa yabancı yüreğim
uzaklardan gelen rüzgarın sesine
hasret türkülerini yakmış kader



soy kefenini anne
hüznüme giydir



vakitler akşamdır
ikindiler güne küsmüş çoktan
avuçlarımda yorgun çınar dalları
yalnızlığım koynuma sokul
ölmüş sevdanın korkunç hüznü kınalamış
boğazıma sarılan parmaklarımı



soy kefenini anne
yalnızlığıma giydir



kırkikindi yağmurları bilmez
umut eskiyince hüzün nasıl tazelenir
şehla gözlerimden giden arzu kör şimdi
kaç yıllık hasret titrek parmaklarımda
sensizliği çekiyor üstüme her gece


acıların doğurganlığı nur topu korku verir gözbebeklere
kundağında ninniler büyümemiş çocukların
yalnızlık emzirir aç dudaklarını


bir çocuk düşle bana benzeyen
yumuk yumuk elleri yüreğine kınalar yaksın


vakit arefe vaktidir
hayal ve rüyalarda kurulur bayram şöleni


soy kefenini anne
bayramlığımı giydir










Şiirime ses olan Elif Reyya Hanıma teşekkürlerimle.





frezya