Gün batarken doganım; geceme ay ışığım
Hiç kimseyi sevmedim, yalnız sana aşığım
Sonbahar da gül veren dikenli sarmaşığım
Hiç kimseyi sevmedim, yalnız sana aşığım

Bir aşk mektubu saldım, mor kanatlı kuşlarla
Kirpik kirpiğe değmez, nöbet tutar kaşlarla
Ömür geçermi bilmem, gözdeki bu yaşlarla
Hiç kimseyi sevmedim, yalnız sana aşığım

Çölde kayboldu canım, peşinde döndüğüm iz
Ölmeden öldü tenim, ne bet kaldı ne beniz
Dalgalara gem vurmaz, şaha kalktı şu deniz
Hiç kimseyi sevmedim, yalnız sana aşığım

Seher vakti ağladım, hep yalvardım ALLAH’a
Kırılmasın dalların gül aç gülüm bir daha
Aşk pınarım çağlıyor, oldu sanki bir dehâ
Hiç kimseyi sevmedim, yalnız sana aşığım

Aklımda mâh cemâlin geziyor yelken gibi
Damarda dolanırsın sevdan sanki kan gibi
Lâv oldu dudaklarım, kusuyor volkan gibi
Hiç kimseyi sevmedim, yalnız sana aşığım

Küstüm kör talihime güldürmedi yüzümü
Beklemekten yoruldum, hep sakladım sızımı
Kimse tutup kaldırmaz yıkılan enkâzımı
Hiç kimseyi sevmedim, yalnız sana aşığım

Sevdi seni yüğreğim, bunu ben istemedim
Demeyi çok denedim, utandım diyemedim
Zehir oldu her lokmam, bir öğün yiyemedim
Hiç kimseyi sevmedim, yalnız sana

Leyla’yım seviyorum, yok desende dönemem
Çıra misali kalbim , sen olmadan yanamam
Al vebalin boynumdan, başka aşklar sınamam
Hiç kimseyi sevmedim, yalnız sana aşığım

Leyla Yıldırım (Leylican)