Oturdum düşündüm yalan dünyanın,
Acep neden bize ,kini var diye,
Çilesi bizlere,kalan dünyanın,
Demedi bunların,canı var diye,

Dert bir değil,ard ardına sıralı,
Gurbet ocağına vardım varalı,
Çabaladım durdum gönlü yaralı,
Bakmadım mutlu bir, günü var diye.

Tedirgin baktım hep arsız yüzlere,
Yoldan sapmış oğlanlara kızlara
Bu çile revâmı dersin bizlere,
Kim derki bunların,DİN’i var diye,

Kime sorsam aynı dertten tasalı,
Dinlemiş hep aynı dilden masalı,
Yokluğu bağrına bastı basalı,
Yolunmuş,bunun da yünü var diye.

Bir mevkî kapmış hep,tezgahtan geçen,
Ne hesap soran var,ne konu açan,
Düşünmemiş bunları,yetkili seçen,
Zalimin her türlü,yönü var diye.

Düşünsek idrakı ar gelir bize,
Susunca da sanki , kâr gelir bize,
Ne dünyası evren,dar gelir bize,
Yüzümüzün,demir, gönü var diye.

Utan ey bahtımız,sen bari utan,
Olmaz elimizden,uzanıp tutan,
Elimde ne varsa sömürüp yutan,
Hiç deme şerefi,şanı var diye

Üşenmez,yarına umut ekersin,
Gözlerinle sular,kan yaş dökersin
Hasat yapamazsın,boyun bükersin
Bakmazlar kavrulmuş,teni var diye.

Bıçak artık tâ kemiğe dayanır,
Tuzu kuru olan, kar ettim sanır,
Halimizi görüpte,kim inanır,
Bunların Türk’lükten KANI var diye.

Erdal Sarıgöz
06.Mayıs.2014