Sen bilmezsin benim neler yaşadığımı,
Kâbus dolu gecelerin sabahın da
Islak kaldırımlara yazdığım hayallerimi,
Sen bilemezsin.

Kokunun sindiği gömleğimi,
Ciğerlerimi parçalarcasına,
Kaç kere içime çektiğimi,
Sen bilmezsin.

Resmini boş tavanlara çiziyorum her gece.
Sonra yatağıma uzanıp dalıyorum hayaline.
Ve gelmeyeceğini bile bile;
Ümitle çekiyorum yarını.
Sabah olunca şehrimde,
Sensiz bir günün daha adını koyuyorum,
Maziye yenik düşen tozlu takvime.

Ve yine düşe kalka yürüyorum sokaklarda,
Kar taneleri ağartıyor saçlarımı,
Bazen de sert bir rüzgâr ürpertiyor bedenimi.

Sen bu şehrin kışını bilmezsin.
Öyle yağar ki o beyazlar, kollarını açan sevgiliye
Yer gök sevgi olup taşar sanki.
İşte o zaman gör sen dağların sevincini.
Dinle uçan kuşların kanat seslerini.
Sensiz geçirdiğim bu beyaz şöleni,
Sen bilmezsin.

Seni ne kadar çok sevdiğimi,
Adına kaç şiir yazdığımı,
Ve her şiirin ardından gözyaşı döktüğümü,
Bu şehir bilir.
Ama sen bilmezsin…
HAKAN BAŞ