Bilse, altın boynuzlu bir İstanbul şehri var
Toplanıp apar topar gelirdi uzaylılar.
Göklere gece gündüz el açar minareler
Maziyi arar olmuş dededen saraylılar.

Her taş ayrı bir tarih, okunur yaprak yaprak;
Kimleri yutmamış ki İstanbul denen toprak.
Topkapı surlarında dalgalanıyor hala
Ulubatlı Hasan’ın diktiği kanlı bayrak.

Maviyi çizikleyen dalganın köpüğünde
Yunmuşum şiirleri, yürekteki düğünde
Nefis isyan ederken, kör göze mil çekilir
İstanbul denen şehri uzaktan gördüğünde.

On beş milyon can taşır, üç beş milyon aile
Değil yolda yürümek nefes almak da çile.
İstanbul gölgesinde akşam kızıllığını
Tuvale yansıtamaz en usta ressam bile.

İstiklal’de alkole boğulmuş aşklar ölgün,
Kız kulesi, Üsküdar önünde hala sürgün,
Boğazın sularında oynaşır mehtapla ay
Yedi tepe üstünden güneş toplanır her gün.

Islak rüzgârlar eser esintili boğazdan,
Beşiktaş/Galata’da gün doğacak birazdan,
Karınca yuvasına dönüşür Eminönü
Martılar yağ çıkarır mavi benek beyazdan.

Bir şehir ki; Gündüzden gecesine seslenir.
Bir şehir ki; Gündüzü gecesinden beslenir.
Coşari garibine sevda bahşetmek için
İstanbul denen şehir, gönlüne adreslenir.


İbrahim COŞAR