Önce hastane kapılarından girdiğinde görüyorsun
sonsuzluğun imkansızlığını
o koku o ağır yalnızlık hissiyle dolu gecelerde
boş bir koridorda yankılanan sesin
sedyede tok ve beyaz bir ayrılık sadece
ne kadar ölümsüz varsa o gece
öldüğünü anlıyorsun

şehirlerin kalabalığına aldanmamak lazım
asıl güruh yerin altında şimdi
sussanız duyuvereceğiniz bir sesle
gelip geçenlere sesleniyorlar
o karınca bu mermer şu saksağan
serviler hele hele kuru kemiklerin hali
şadırvanlarda su gözü açık bir uyku

yaşamak ne patavatsız bir inat yahu
ölüm şehremininden habersiz sayfiyelerde gezmek gibi
lila akşam üstlerinde gülen yüzlere bak
Tanrısı olmayanın hali ne acı
olanın olmayandan farkı devede kulak
nasıl bir inat hazırlar cehennemi
bu kalpteki nasıl bir günah

bunca merhamet sonrası nasıl yıkar ortalığı
kapıları kendi yüzüne kapatan insanlar
her çağda bir öncekinin yangınını başlatır
bir sonrakinin muhteşem delisi
gelen giden görünür görünmez tüm haşmetiyle
yaşadık diye övünüp duruyorlar
oysa yalnızca esatirül evvelindir yaşamak