Olabildiğince kırılgan
Anlaşılamamanın tam da eşiğinde
Bir o kadar yoksun hatta umarsız
Evet umarsız çoğunun nezdinde
Ya onlar hani köşe başında nöbette
Kırmak adına ve parçalamak
Elde kalan son ne varsa

Ne vardı ki dünden bugüne kalan
Üç beş kırık hatıra
Ve yoldan çıkmış sayısız imge
Belirsiz, hatta yok sayılan
Neyin esareti bu yaşanan
Neyin başı, ya da sonu
Kimdir, nedir bu denli hükmeden...

Dile gelse yürek ne yazar
Son bulsa ömür söyle, kim ağlar
Umarsız şu ahvalim
Öylesine acımasız ve yakıp yıkan
Küle dönmüş içimde ne varsa yanan

Sevgi tohumları yine çiçek vermedi bahar
Açmadı ki bu bahar baharlar
Artık ne gözümde ne de umurumda
Bak,saklandı yine bulutların ardına tüm umutlar

Kötümserlik nasıl bir kelime
Sen gibi, ben gibi, ömür gibi
Hangi dilekse artık içimden tuttuğum
Yanmıyor mu bu ateşin közünde

Sustum artık
Konuşsam artık ne fayda ki
Elden ne gelir
Bu kavanoz dipli dünyada.
Ötelenmiş, örselenmiş
Gözden düşmüş bir o kadar kifayetsiz

Razıyım rızkıma
Razıyım yok sayılmaya
Ve razıyım herkes kadar
Payıma düşen neyse,onu yaşamaya