Hayat bir çok yalan söyledi bana!
Hepsine inandım,
Tümüne kandım...

Bari bu yalanı söylemeseydi.
Ben alışmışken bütün sapmalarına,
Almışken gardımı,tutunmuşken...
Bir gerçek gizlemişti bu defa,
O karanlık yalanlarına...

Hayatın en kuvvetli yumruğu olsa gerek ,
Canım gibi sevdiklerime zarar vermek...
Ufak tefek sancılarına kulak asmayınca,
Koymuştu kafasına...
Babamı çalmayı,onu benden almayı...

Hayat en gerçekçi yalanını söylüyordu....

Babamı sarıyordu karanlığıyla,
Acımasızca,
Ve soğuk kanlılığıyla...

Yüreğimi sevgisiyle okşayan,
Yanından hiç ayırmayan,
Gözyaşlarımla ağlayan,
O büyük adam!..

Kasketi yoktu babamın.
Veya herhangi bir şeyi işte.
Bir tek yavruları,eşi vardı aklında.
Bir tek bizleri beslerdi umutlarında...

Gidiyordu babam ahirine!
Gerçekliğin en keskin bıçağı,
Saplanıyordu gözlerime...

Ağlıyordum,haykırıyordum.
Tutuyorlardı beni,
Yelteniyordum.
İlla ki babam diyordum.

Durmuyordu zaman...

Dizlerimin üstünde yere çöktüğümde duydum,
Ölümün son hatırası soğuk nefesini...

Yüzünde bir tebessümle,
Gitti babam!
Bittim...

Onyedi yaşımda daha,
Ölüme terk edildim...



Rahat uyu babacığım.Kabrin nurla dolsun.Seni özlüyorum.
Sen gittin gideli;ismini ismimde,sevgini yüreğimde taşıyorum...

____________________________________(MUSTAFA) Tuncer CANSEVEN_____