SONUM


Gelmeyen fakat hiç bitmeyen duygu patlaması
İstemez miydi o güzelim rüyaların sessizce ağlaması
Düşünmeden yazan bu yazarın hiç mi yok arkadaşı
Şeytanın verdiği gülü reddetmeden alan düşündürür darası
Gülmekten yorgun düştü her bir düş yanılması
Çıkamadığı bunalımları var gerekir onları anlaması
Sözlerinin her birinde kaleminin yutkunması
Sayfalara birkaç damla yaş düştü daha da ağlattı mürekkebin dağılması

Bezginlik derecesinde yaşadım ben bu iğrenç hayatı
Tattım onca tatmamam gereken o iğrenç tatları
şirlerimi yazmaktan bıkmadım sevdiğim tek tadı
Gözyaşlarımın arasında sitem kol geziyor nerde onun ağlayanı
Bırak be onca savurduğun hayasızca falanı filanı
Skor sende mi bende mi artık unuttum bunları

Sulu boyayla boyadım bu hayatımı renkli renkli
Yavaş yavaş akmaya başladı yok artık onun resmi
Ferhatın şirini görmeyesi geldi
Ne yazıktı onca resim sanki hiç yapılmamış gibi silindi
Rüzgarlarla gözyaşımı silmeye çalıştım kaldı yüzümde kiri
Silüetini unuttuğum onca insanın nerde bana eli

Karmakarışık nacizhane bir ruh bu
Düşünmedim ki hayatımı aklım duruldu
Hayatımda çiçek dediğim herkes soldu
Koptu hayat ipim en kalın yerinden galiba bu SONUMDU!!!