hüzünlü bir öykünün meçhul kadını ağlıyordu





son istasyona yanaştı içindeki acılar
kehribar gözlerinde birkaç damla yaş ile
hüzünlü bir öykünün meçhul kadını
ağlıyordu
elinde veda kokan mendilini salladı son kez şehrine







biliyor musun dedi yanındaki gence
binlerce kez tövbeli olduğum şehrime küstüm dedi
beyazlara yenilen saçlarını savurdu poyraz kokulu pencereden
nem kaldı ki birkaç şiirimden başka dedi ve sustu sonsuza dek







köşede mutsuz yüzlere kahırlı bakışlara dalıp gitti
ahh benim gençliğimde şen sazın bülbülleri şakıyordu dedi
içine derin bir nefes çekti parmaklarını yakan izmaritinden
hoyratça esen yıllarına okkalı bir küfür savurdu
bir şiirlik ömrüm kaldı bu şehirde







bir yanım şehir bir yanım şiir
şehrimin şiirleri hüzünlü bir öykünün meçhul kadınına yazıldı
ağlıyordu yabancı bakışlarda esir bir kadın
yüreğindeki tüm sevgileri kefaret olarak serpmişti
ihanetin oltasında ruhu can çekişiyordu oysa






mahmudiye düzkaya