Gün geçtikçe hüzün kaplar afakı,
Aydınlık güneşli, yazı özledim.
Arşa yükseliyor, bende ağıtlar,
Gönül dergâhında, sazı özledim.

Körlenmiş duygular, ruhlar paslanmış,
Etraf görünmüyor, ufuk puslanmış,
Hoşgörü kalmamış, insan hırslanmış,
Dostluğun verdiği, hazı özledim.

Çiçekler açmıyor, kırda bayırda,
Kuzular oynaşmaz, yeşil çayırda,
Merhamet tükenmiş, yanık bağırda,
Yarenle bandığım, tuzu özledim.

Kelebekler bile mutlu uçmuyor.
Lale, sümbül, mor menekşe açmıyor,
Ay semada gülücükler saçmıyor,
Göletlerde yüzen, kazı özledim.

Her gün değişiyor, beşer yapısı,
Bitip tükeniyor, umut kapısı,
Var mı ki! Âlemin? Bir tek tapusu,
Şükretmeyi bilen, azı özledim.

Neden? Bilmiyorum, bu öfke Niçin?
Bütün mücadele, dünyalık için,
Kılıç Ozan der ki! Sevgiyi seçin,
Yüreğim yanıyor, buzu özledim.

Ali KILIÇ-OSMANİYE