artık bütün cümlelerim nefret dolu
insan sevdiğinden nefret edebilir mi diye sordum
kaç kez kendime
bir cevap bulamadım yoruldum
belkide gerçekten yavaş yavaş senden soğudum
sana adımlarım sana saygılarım sana sevgilerim hep sonsuzdu
halada bende değiştiremeyeceğin tek şey bu
sevmesini de red edilmesini de bilmek gerekir
ben mağlup oldum belki
ben mahçup oldum belki
ama senin için ikimiz için sonuna kadar savaştım
asıl gerçek olan fikrini kabullenemediğimden uzattım
yada sen anlamama fırsat vermedin iyi oynadın
o bitmek bilmeyen umudum hayalimden
o yüzden gidemedim bir türlü senden
insan en çok sevdiğine kırılırmış
haklıymışlar
kırıldım üzüldüm hatta duymamayı işitmemeyi tercih ederdim
bu yüzden yolum yoluna çıkmayacak birdaha
asla sen diye birisi olmayacak
tanımadım bile hiç ben seni bu şehir de mi yaşıyordun
bilemiyorum en az sana zarar böyle verebilirim kendimi
yaşadıklarımı geçmişi unutarak yoksa vijdanın ağır gelir bilirim
çekip gitmeyi de bilmek lazım kalıp sevmek gibi ben senden yana olan
savaşımı bitirdim üzgündür şimdi satırlarım nefret dolu
ama ben bununla başetmeyide öğrendim
o tozlu yollar bana çok aşkı derin
benim işim çok
benim temizleyecek sayfam baştan yazacak hikayem var
unutmak kolay değil bunu en iyi ben bilirim
seni sevmeye devam edemeyeceğim gibi
başka gönüller umrumda olsaydı çoktan bulurdum birini
sen umrunda olanım çok mu sevdin beni
teşekkürü hakedene vermek lazım
takdiri hakedene vermek lazım
kalp bir oyuncak olsaydı
sanırım en iyi sen oynardın
çok beklettin iki kelimeyi ben razıydım en başından seni sensiz sevmeyi
öğrendim mutluyum çünkü henüz dürüst olabildin
henüz geçte olsa yüreğini ortaya koyabildin ve benlik oyunun bitti
aşk bir karmaşaymış
sen deli gibi seversin ailen gibi görürsün
oysa sokaktaki köpek misali
işte bu yüzden birdaha seni tanımamalıyım
birdaha sana aldanmamalıyım
birdaha keşkelere sığınmamalıyım
işte ozaman kalbim yaşayan bir ölüden farkı kalmaz
zaten yalnız bıraktın beni
zaten sendin aklımı çelen gönül....