güzelliğin derinliklerinden bakabilmek
ve sevilebilmenin yükseklerinde yaşamak seni





tek kişilik çoğul düşüncelerimde
yargısız infazlarımın sızısı
sol yanıma düşen kalem kırığı
içimde hapsoluşlarımın sıkıntısı



hani seni düşününce
gözlerinin bende asılı kalması
sorunların üzerimden sıyrılması
çırılçıplak kaldığımdaki yalnızlığım
o duyarsız üşümüşlük
efkarım hüznüm
hüznüme yansıyan derinliğin sesi
ve kendimi unutup
seni defalarca giyinebilmenin güzelliği






ve şimdi bizi yeniden düşününce
tek yolumuz
beraberce savaşıp var olabilmek
rüzgara inat
dalında büyüyen yavru incirler gibi
veya
bir incir ağacı gibi tek durup
göğüsleyebilmek sevgiyi



belki de
kuru bir incirin içindeki taneyi bile
paylaşabilmek şimdi seninle
ve paylaşmanın tadında görebilmek
hayatın gerçeğini




mayınlarına basmadan zamanın
çekirdeklerinden çoğalabilmek sana




ve mutluluğa giden o yolda
seninle yoğrulmak
sana yorulmak
kırık bir kalemin sonsuzluğunda
çizebilmek ömrün çizgisini
bir incir çekirdeğinin içine yazabilmek
aşkı sevgiyi ve geleceği
gözlerinde umutla büyümek
bozkırımda kök salan ulu bir ağaç gibi
ve sevebilmenin yükseklerinde yaşamak seni...



İhsan ÇAYBAŞI