//bütün ağlamalarım avuntu bilmeyen gecelerde kayboldu//

ellerimi açıp yalvarırken semaya
bilirdim dualar kandillenirdi yüreğimde
iç çekişlerimde kurardım en uzun cümleleri
nefsime insaf ederdi tüm olumsuz düşünceler.
direnirdim!
yastığa değil gökyüzüne akıtırdım yaşlarımı
solurdum karanlığı ötelerin ötesinde

antik bir kent gibi kırık döküktü içim
ölmeden ölebilmek arzusuyla huşu buluyordum
aşk ile besleniyor aşk ile nefes alıyordum
gül sevdalarda çağlıyordu yüreğim
bir neyzenin soluğunda dilleniyordu birikmişlikler
parıldayan yıldızlar çoğalıyor
kayboluyordu kederim ötelerin ötesinde.

gideyim bırak beni dedim bırakmadı
yapıştı yakama kör şeytan
ben uzaklarda olmalıyım, çok uzaklarda dedim
direndim, çabalarıma yenildim!

dinlemedi bile, nefsimin hakimi oldu bir anda.
ateşte kılıyordum şükrümü
yarım çıkıyordum huzuruna başım önde!
biraz mahcup biraz utanarak.
sabahın kör karanlığında zar zor da olsa secdeye vardığımda
’pes’ dedi ’ben pes ettim ey insan!’

işte o an gülüşlerini duydum meleklerin sağ yanımda
sol yanıma bakarak kahkalar atıyorlardı iblisin ardından
işte dedim zafer bu, yenemezsin beni!
ki nefis değil midir çarçabuk teslim olunan!

sen içimden geçen güllerin kokusu
sen yüreğimi parçalayan hasret korkusu
sen canımdaki can özüm
sen benim misk-i amber çiçeğim
sevdan mazur görür mü buncacık kusuru mu?

Yasemin ÜNLÜ