Uymuşum şeytana , nefsi suçlarım
Kırılmış zincirin , halkası kayıp
Bilmem ki ne var , altında saçların
Zonkluyor beynim günahları sayıp .


Sönsün meş’alesi , burnu sürtünsün
Kaç çelme taktı bak , bugüne kadar
Uğrasın zillete , defteri dürülsün
Sevap hanem sıfır , hep ettim zarar.


Kalbin riyası azgındır denizden
Batırır battıkça hepten insanı
Kum tanesi çakıl oynar da yerinden
Beyinde firaset , perde arkası.


Ziyanda sermayem , kediye yüklenmiş
Kaybetmiş kervanı çölde kalmışım
Yokta var oluş var , varda yok oluş
Görmemiş gerçeği , uykuya dalmışım .


Nefis bin bir başlı , sanki ejderha
Yutar çiğnemeden doymaz hiç gözü
Ben miyim suçlusu , nefsim mi yoksa ?
Söz verdim kaç kere , tutamadım sözü .


İçimde bir hüzün , yüzümde sille
Kemirir kurt gibi derinden beni
Fırtınalar kopar , her gün içimde
Silinmez yüzümden sillenin izi .


Görünüşü güzel içi çürümüş
Bir meyva düşünün nasıldır sizce?
Aldatır görünüş , ah o görünüş
Görülmez göz ile , inerde perde .


Güvelenmiş bulgur tanesi gibi ...
Günlenip güneşte yerine konsam
Zamanda eriyen , yorgun gölgemi
Ayırsam ruhumdan bedensiz kalsam.

( 2008 )

Orhan TAMTÜRK