yalnız ve bir o kadar mutsuz bilindin

şair

kelimelerce kalabalıklarını izledim
onlar rüyalarında gül bahçelerinde dolaşırken
sen parmaklarının ucunda
ve
ayağın toprağa değerek
gül kokuları içinde karanlığı yarıp gezdin

kimse bilemedi
bülbüller çilerken sesin mısralara döküldüğünü
belki
kimseler bilmeyecek
güllerin arasında gizli kalabalıkların olduğunu

onlar seni şair
onlar seni yalnız sanacak

sen en kuytu köşelerinde şiirlerin
hüznün koynunda sanıldığın yerde
sesi
yüreği
dili olduğun insanların
elinden tutuyor olacaksın

bırakma

omuz verirken yıkılmışa
sinene akıtırken mutsuzun gözyaşlarını
sırt ver
sızıdan yana biraz taşı yüklerini

ve

sen şair düşerken mısra mısra
çocukların uçurtmalarında

o anlayamadıkları sevdalarınla
yüzüne yerleşen gülüşünle
martı kanatlarında onları da anlatacaksın

üzülme

bırak seni yalnızlığında sansınlar

bırak

şiirlerini dirhem dirhem kanatsınlar

sen kendin
sen şair
hüzünlerin gizini bir gün anlayacaklar


Nevim Karahan