-İstanbulun arka sokaklarında-

selamınaleyküm taksici abi
yok yok yanlış anlama beni
sarhoş marhoş değilim yani
bilmem kaç metre yükseklikten
kafa üstü çakılınca yere
benim gibi olurmuş her fani
sabahat abla varya
mahmut paşa çıkmazında hani
yiğit kadındır
sen ona sor bir de beni
en alengirlisini yaşamış
sevda dediğimiz bahsin
masasındanda hep yenik kalkmış
ne feleğin çemberi kalmış geçmediği
nede bir iğne deliği
kısa keseyim
yorgunsun sende be abi
büyük aç dedim garsona
açamazmış arkadaş
kıyafetime bakınca
çok mu perişan haldeydim
birkaç masa, bardak, çanak
devirdim ne varsa yetiştiğim
sabahat abla geldide
aldı ellerinden beni, köpeklerin
anlattım ablama
ne anlaşılmaz adam olmuşum yıllarca
bir o anladı beni şöyle bi bakınca
“a ğ ı r” sevda dedi
koydu teşhisi
merhemi ilacı yokmuş benimkisinin
“z a m a n” dedi
iyi gelirmiş sabırla biraz karışınca
söz verdim ablama
son büyüktü içime yürüttüğüm
ve son yüktü bu sevdada,
s ı r t ı m d a ç ü r ü t t ü ğ ü m