Yarımca yaylası,
Çocukluğumun tam ortası!
Akıllı, uslu bir çocuk olamadım hiç.
Bu yüzden halam, "kız, hiç tutamayacaksın kıç" derdi.
Yürümek zaman kaybı gibi gelirdi .
Koşar adım, yürümez,
Koşardım düpedüz..

Yıne!
Bu nedenle,
Kuzuları ayırma vakti gelince,
Adım anons edilirdi birden.
Elbet, çoban Sali’nin dilinden.
Ne mümkün!
Bir kuzu kaçsın elimden!

Egzemalı elleriyle halam,
Tutamazdı koyunların memelerinden.
Bu yüzden!
Sağma işi de beklenirdi benden.

Üç, beş, yedi, dokuz derken,
Çarpık parmaklarımla,
Bütün sütleri çekerdim memelerden!.

Dedim ya!
Çocuktum işte!
Sağma işi bitincesb,
Gizlice,
En güçlü tekenin kulağını,
İkiye katlardım.
Dişlerimin arasında çaktırmadan kıtlardım!

Acıyla teke, zıplayıp, bağırırdı.
En yakınındaki kovadan,
Süt yere dağılırdı.
Kaşla göz arasında, ağaç evime tırmanırdım.
Yaprakların arasında saatlerce saklanırdım.

Ağaç evim!
Ne çok severdim.
Misafir ağırlardım orda.
Öğretmen, doktor, polis olurdum.
En çok yalancıları vururdum.
Çocukları korurdum.

Evimin her şeyi vardı.
Şimdiki gibi yine, koridorları dardı.
Tuvaleti asma,
Mutfağımın perdesi hep,al basma olurdu.

Bazen,
Öyle ciddiye alırdık ki oyunu,
Düşünemezdik gerçeğinde sonunu.
Sonuçta, çocuktuk hepimiz.
Ben on yaş civarı, on ikisinde birimiz, dokuzundaydı Veli’miz.

Evimiz ağacın yükseğindeydi.
Altında da,
Sağmalcı teyzelerin süt kovaları dinlenirdi.
Açık saçık fıkralarını dinlerdik.
Tepedeki dalların arasında,
Bazen de sıkışır, işerdik çakmasına.

O gün sahiden midem bozuldu.
Aşağıya inemezdim çok zordu.
Büyük bir ciddiyetle fadik,
"Aha şuracıkta hela,
Siğdiriver bala"deyiverdi.

Başkaca da çarem yoktu zaten!
Amanıın o da ne!
Bütün bağırsaklarım yere aktı.
Rahatlayınca da ben de şafak attı!
Aynı anda her kes aşağıya baktı.

"İyvaaah!" Dedi sanem!
"Helkilerin içine ettin ya leeen"
Sağmalcılar, helkilerin başına gelmeden,
Aşağıya döküldük hepimiz birden!
Ağaçların arasına daldık.
Gece yarısıydı, çıraların ışığında bizi bulduklarında!

Şaka maka,
Kadınların bağırtıları arasında,
Yaptığım kaka,
Yüzünden,
Saklandığımız yerde kalmıştık.

Helkileri ne yapmışlardı, hatırlamıyorum ama,
Uzuuunca bir zaman,
Evimize çıkamadık dallardaki kakadan.
Bir araya her geldiğimizde,
Kırılırdık kahkahadan!

Rahmetli olduğunda fadik,
Yine bir aradaydık.
Dualarımızın ve anılarımızın arasında,
Kahkahayla ağladık.
Ve biz yine çocuk kaldık.