ve beyaz tülbentleriyle çekerlerdi
kara bahtlarını alınlarına
Aras’ın, Dicle’nin, Munzur’un buzlu suları
yâr olurdu yanan bağırlarına...



analarımızdı
tezek kokan elleriyle
yoktan (taştan) aş yapıp bize kaynatan
analarımızdı
tütün kolonyası süründüğünde
cemalinde güller açan
ve dahi etrafa
misk-i amber kokuları saçan…



analarımızdı
varlığıyla yoksunluğumuzu doyuran
“kel başımıza şimşir tarak”
çıplak ayaklarımıza
kıl çarık, keçe çorap olan
analarımızdı
ak sütüyle
derdimize derman
yaralarımıza merhem olan…



oy beni
Gül’endam’ım
gül amber kokulum
zümrüt gözlüm
al yanaklım
derdine derman olamadığım...



oy beni
düşündükçe
lâl olur kalemim
zevk alamam yazmaktan
döl tutmaz sözlerim
kısır sözcükler döngüsünde
enenir şairliğim
oy beni…



dedi ki
“cennet annelerin ayakları altındadır” ağlama
dedim ki
cennet anaların kendisidir
bağışla Ya Râb, ağlatma…














09.06.2013/ Sev_tap