ŞİİR ACIKTIM YAYLALARDAN!

Kocaman, dedem kadardı ağacım.
Çıkardım.
Ellerim pençesine öykünürdü kartalın.
En uç dallardaydı oyun evim.
Ulaşamayacağı kadar yüksekteydi, çocuk aklımdaki devin!

Misafir ağırlardım, en uçtaki eriklerden.
Bütün karıncaları kişelerdim,
Tek, tek bulup deliklerden.

Patiska şalvarım, delik, deşik olurdu,
Ağacımda her uyuduğumda.

Şiirler okurdum,
Anneleri gelinceye dek kuş yavrularına.
Hiç, ama hiç kar yağmazdı dağlarıma.

ŞİİR SUSADIM KAYNAKLARDAN!

İki helkim dolardı, buz gibi kaynaktan.
Keşke hiç çıkmasaydım, anam kokulu kundaktan.

Hafta bir geldiğinde at koşumlu kağnılar.
Sepet, sepet şehir ekmeği üleşirdi komşular.
Kuzuları ayırırken akşam üstü analarından,
Anam hasreti dökülürdü göz pınarlarımdan.

Yayığın gümbürtüsü tereyağı muştusuydu,
Sıcak bazlama arasında!
Kurbağa yeşili gözlerim,
Ne Ayşe’nin simli terliğini görürdü,
Ne kalırdı Mıstığın gümüş matarasında!

Akşamı iple çekerdim,
Ateş böceklerinin gösterisi yüzünden!
Aşkı resmederdim çocuk kalbimde,
Bir eşkıya yüreğinden.

Karar verdim, gençlik koşusuna katılacağım şimdi.
Atmış yıl gerisinden göğüsleyeceğim finişi.
Bırakın beni kalemim, silgim!
Uyuyayım, şiirim gitti geri.
Heyy!
Gidinin günleri!