İnsanın özünde var, ’hub’ denen sevgi maya
Yeşerir hayat verir bir kalpte yer alınca
Ağır gelir yaşamak, öykünürsün dünyaya
Hayat denen sahnede tek başına olunca..

Şimdi şöyle bir düşün, kaç ömrün var kaç canın?
Geri dönüşü var mı yaşanılan şu anın?
Gailesi biter mi şu yalancı dünyanın?
Aşk çalar mı kapını mazeretler bulunca?

Tutunmazsan sevgiye her yelde savrulursun
Belin tezce bükülür, güçlükle doğrulursun
Bir yudum sevgi için yanarsın kavrulursun
Aşk canına can katar bir gün olup gelince...

Yürürsün düşe kalka sevgisizlik çölünde
Hüzünler seyre çıkar umutsuzluk gölünde
Lakin duyabilirsen bir kıpırtı solunda
Hayat yeniden başlar aşk kapıyı çalınca..

Bulunduğun bataklık yol vermez gitmen için
Beynini yorar durur bin türlü neden niçin
Dumandan boğulursun, tütersin için için
Bir silenin bulunmaz gözüne yaş dolunca...

Başka biri sanırsın sen kendi nefesini
Dinlemekten bıkarsın duvarların sesini
Yatmak için ararsın sevginin gölgesini
Gerçeğin can acıtır tek başına kalınca...

Ne gerek var bunlara sevgi iksiri varken
Unutma zarardasın, zannetme daha erken!
Bakarsın ömür bitmiş yarına ertelerken
İnan ki çoğalırsın, ekmeğini bölünce...
.........
Gel can sefer edelim sevgiye koşar adım
Yalnızlığın son bulsun, dolsun aşksız miadım
Kul hakkımız değil mi mutluluktan bir tadım?
Yüzümde güller açar gözlerine dalınca,

Gönlüm türküler söyler sevdalara salınca...
Hayat bir başka olur Aşk Kapıyı Çalınca!...