Dostların sohbetine hiç doyamaz’dı.
Şimdi ne hale dönmüşsün sen be mefta...
Sevdiklerin inçitmeye kıyamaz’dı.
Şimdi ne hale dönmüşsün sen be mefta...

Yer yüzünde hep gururlanır gezerdin.
Kuş sütü içerdin hemde havyar yerdin.
Gece hayatını sen ne çok severdin.
Şimdi ne hale dönmüşsüni sen be mefta...

Hani malın hani nerede servetin ?
Kurumuş derin çürümüş hepten etin.
Kalmış eyvah dost kuru bir iskeletin.
Şimdi ne hale dönmüşsün sen be mefta...

Nede çoktu senin dostun ve yoldaşın.
Hiç secdeye eğildimi acep başın ?
Baş’ta sac kalmamış gözde desen kaşın.
Şimdi ne hale dönmüşsün sen be mefta...

Nere’de köşkün nere’de o yatların ?
Kabrine gelirmi şimdi ahbapların ?
Kalmamış dökülmüş elde parmakların.
Şimdi ne hale dönmüşsün sen be mefta...

Çıkmazdın gazino pavyon hemde bardan.
Ölsende geçmezdin hani onca maldan ?
Çok geçmedi sen ayrılalı dünya’dan.
Şimdi ne hale dönmüşsün sen be mefta...

Hep kibir’lenir gurur’lanır gezerdin.
Zengini korur fakirleri ezerdin.
Rüşvetsiz iş yapmaz rüşveti severdin.
Şimdi ne hale dönmüşsün sen be mefta...

Ne gecen belliydi senin ne gündüzün.
Hep asık olurdu hiç gülmezdi yüzün.
Çürümüş vucut yok olmuş hemde özün.
Şimdi ne hale dönmüşsün sen be mefta...

Ne güzel’di hayalin pembe düşlerin.
Pek güzel giderdi dünya’da işlerin.
Ağzın yok olmuş hep dökülmüş dişlerin.
Şimdi ne hale dönmüşsün sen be mefta...

Dostların bilmemki tutuyormu yasın ?
Acaba kabrinde sen ne yapmaktasın ?
Kalmış dost yazık bir kuru kafa tasın.
Şimdi ne hale dönmüşsün sen be mefta...

Erimiş badem gibi siyah gözlerin.
Sararıp solmuş güneş gibi yüzlerin.
Ne gövde kalmış ne kol nede dizlerin.
Şimdi ne hale dönmüşsün sen be mefta...

TAŞGIN,ım bu halin bizlere bir ibret.
Hani mal hani mülk, nerede o servet ?
Her canlı sen gibi olacaktır elbet.
Sen bizim fotokopimizsin be mefta...
H.S:12
HAVYAR: Balık yumurtası )

Zekeriya TAŞGIN
31/03/2014

Şiir’in ilk kaleme alındığı Tarih:13/06/2001