Susuyorsam,hiç konuşmuyorsam ve söylediklerine boş gözle bakıyorsam;üzülme…
İyiyim ben.!
Saçlarıma takılıyorsa hayallerim,ruhum derin bir çöküntü yaşıyorsa bile geçer…
Meraklanma sen.! geceleri uyuyamıyor/sam,her yıldız kor gibi düşüyorsa eteklerime;endişelenme…
Zamanı gelir uyurum ben.!
İçime akan öfkeyle saldırıyor/sam sağa sola,kırıp döküyorsam içimdekileri geçer…
Sakinleşirim ben.!
Yeni bir başlangıç yapayım derken,bir yanım kederden azalıyorsa ve görmek acı veriyorsa sana;acele etme sakın…
Bütünlenirim ben.!
Aynı şeyleri konuşup,farklı anlamlar çıkarıyorsak ve o anlamlarla kararı/yorsak;üzülme…
Aynı dili öğrenirim ben.!
Gecenin ayazını sen sanıyorsam ve yüzüme çarptıkça derin kesikler oluşuyorsa;vazgeçme…
Biraz daha uğraşırsan parçalanırım ben.!
Sen öyle tepkisiz,sen öyle hareketsiz bekle…
Mükemmel bir egoyla yaşa ve düşünme…
Çırpınır çabalar hallederim ben.!
Ben gülümsemeye çalışırken,kırılan yanlarımızı onarırken;sen öylece geç karşıma ve sus…
Tepkisiz kal yine… işte o zaman arkama bakmadan giderim.!
kendi vicdanını rahatlatmak için yalanlar söyle kendine…
Olgunlukla karşıla yaşananları… gül geç içindeki acıya…
Bilirim vurdumduymaz tavırların gücüyle iyileşirsin sen.!
Son kez söylemek istedim… beni düşünme sakın… ”…İYİYİM BEN…”

NEBAHAT KILAKAY