Sanki artık güneşi görmeyecek gibiyim
Uzamış gecelerim bitmez karanlık
Kaybolup gitmiş o güzelim hayaller
Yokolmuş sevgiler hani nerde insanlık..

En küçük tartışmadan kavgalar çıkar
Hiç kimse düşünmez sabretmeyi, mecali
Kan artık gövdeyi götürür olmuş
Nereye gidiyoruz, ne bu dünyanın hali..

İnsanlar arasında ilgisizlik dizboyu
Kalmamış kimsenin birbirine saygısı
Herkesi dünyanın dertleri sarmış
Konuşulan tek şey geçim kaygısı..

Sevginin tohumu yeşersin gönüllerde
Yarınlara toz pembe gözlerle bakın
Aya kadar çıktığımız umut dolu günlerde
Barış dolu bir dünya bulutlar kadar yakın..


Bahane edip önemsenmez küçük şeyleri
Moda olmuş artık birbirine darılmak
Nerde yardım denen cömert el
Ve sevdiğine kucak açıp sarılmak..

Işıkla yarışarak yürüyorken yarına
Savaşlar sarmış dünyanın dört yanını
Kimsenin kimseyi öldürmeye hakkı yok
İnsan bu.. sokakta bulmadıki canını..

İnsanlar hiçbirşeyi birbiriyle paylaşmaz
Herkesin boyundan büyük kompleksleri var
İçimizde öfkelerden bir dağ oluşmuş
Günden güne büyümüş nefret denen canavar..

Nefretle örülü duvarları yıkalım
Hile katmayalım hayat denen yarışa
Sevgi durağından yola çıkalım
Adım adım yürüyelim kardeşliğe, barışa..

İSMAİL ALDEMİR / 5 TEMMUZ 1993