Kalbimin ritmi yeniden yerli yerine oturdu.!
Kimliğim kendini buldu.
Düşüncelerimin kalemi kırık değil artık,
Göz bebeklerimden içime sızıyor umut...

Sen;Nefes alıp vermek
Seni tarif edebilmek,
Seninle bütünleşmek gibi yazmak,
Hangisi zor gelir bilmediğimimi sanıyorsun,
Nefes alıp vermekmi?
Yazmayıp dertleşmemekmi.?

Ama,
Bilesinki cano
bir an dahi sensiz olmak,sesini soluğunu duyamamak,
Bu aşkın mısralarda can bulduğunu görememek,

Ölüm nedir ki yanında...!

Yazıyorum önceleri,
Bu günleri,
Sonraları..
Harf harf mısra mısra işliyorum
Aşk sözcüklerini...

Telvesi bol bir kahvenin eşliğinde,
Kırk yıllık vefa dolu bir aşk hikayesini.

Demi koyu gelmiş sevda hikayesinin kıyısında,
Hayata tutunmaya çalışan yamalı bir yürek,
Sevgilinin peşinde,
Hüznün gözlerime taşıdığı Rahmet kadar sıklıkta ,
Gözyaşalarımla yeşerttiğim bu aşka
Türküler yaktı yüzlerce kez bu deli divane gönül...
Dünya alemin bilmesi umurumda değil,
Sen biliyorsun ya yeter..

El alemin bitmeyen yargısı,
İki yüzlü riyakar kulların puşthane gavgası,
Ve
Uçurumun tam kenarında,
Kirpiklerine tutunmuş,
Bu deli kulun yarım asırlık çınar gibi sevdası..

Ve inançla imanla,
Dua’ya dönüşmüş,
Bir ilahi aşkı yazmayarak başka türlü nasıl anlatabilirdimki,
Sen olmadan sevdan olmadan nasıl nefes alabilirdimki..!

05 Mart 2014
İstanbul