Kervanlar geçiyor
beyaz sevdaları taşımıyor
ateş den bir gömlek giydiriyor
koparıp alıyor içimdeki aşk-ı ateşi

manasına yüklediğim sessizlik anlatılamaz ken
yolların mecnun mecbur meçhul bekleyişleri
algılarını sözsüz sarar sargıları dilsiz sessizlik
tesadüfleri imansız aşk arayışları kezzap zehri

avuçlarımda eriyen sadakat yolculuğum
sevgimden güç alıyor
damarlarımda dolaşan asitli bir kan gibi
ruhum sürgünler yaşıyor
güneşin doğuşu gibi büyük bir bedel ödüyor


şimdi aşka zarar veren kişiler var aramızda
ölümsüz aşk diyarından gelen ben
gölgesinde eriyen sen
sensizlik sessizliğin sensizliğin de
ölümü bile ihanet sayan yine ben
kor ateşler içinde yalnız bırakan sen
demek ki aradığın kadın ben değilim ey ben

sen duyma genede sen
hala gücüm var aşkına
eskiden olduğu gibi
hadi koşalım desen akışına
elim ayağım koşmak ister

varsın sazımın telleri ince çalsın
kapısına kapısına vuruldum
bakışına bakışına yandım
saçının uçuşuna dokunamadığım
hadi renk renk geliştir beni
ölmüş kadın ruhumun sözleri
bir gün kaldığı yerden başlasın

bak ben sana benziyor gülüşüm ben kokar
ben bulmasını bilirim benimi
sen kendin ol kendine yürü ki
geceden yarım kalan vals ların için açık kapın olsun
diz çökmek yok ahlamak yok yalvarmak yok
şansın varsa acımaz açmalardan acıtma lar
çünkü kalbim sürgün kalbine


Gülay GÖKTÜRK