Doğruya değer versek,
Yanlış, yol mu bulurdu ?
Bir olup, birlik dursak,
Zelîl, hâl mi olurdu ?

Kulak asmaz, hiç kimse,
Hakikâte nedense !
Buyur eleştir, dense;
Boşta, dil mi kalırdı ?

Nerde varsa gereksiz,
Mefküresiz, ereksiz,
Koşar gelir, duraksız;
Perde, tül mü bilirdi ?

Dönelerler, boş lafa,
Yormak bilmezler kafa,
Çenebazla her safa;
Duran, kâl mı bilirdi ?

Gölgeydim, adım adım,
Can dedim, arkaladım,
Beyhûdeymiş, anladım;
Diken, Gül mü belirdi ?

Ozan İlo, döş açtı,
Canana, candan geçti,
Amma.. ihânet güçtü !
Demek zûl mü? Delirdi !
18.01.2008/04.01

____Sevgili Kardeşim Yavuz Korkmaz’a (TUTKU) Sevgiyle____

"Şaştım!" Demiş, bir şair,
Şaşan sensin, yanan ben,
Hergün hergün bir şiir;
Yürekten köz, sunan ben !

Çile, sıkar mengene,
Yakar, der ki; Yan gene,
Fırsat vermez, dengene,
Azığım kor, banan ben !

Bir olmuş ne, beş ne ki ?
Zordan damla, her teki !
Düğüm sıkı sırdaki ;
Hem can benim, canan ben !

Salar, parmağım katip,
Hıfzeder, kâğıt hatip,
Her birisi, ayrı tip;
Kendimdenmiş, sanan ben !

Aynadan, pası silsem,
Aslı bilsem, âh bilsem !
Sırla, yüzyüze gelsem !
Neler derim, inan ben !

İzinsiz yelme, hasdur !
Dilerse, eder mestur* !
Hele biraz dur! Destûr;
Ozan İlo, denen ben !


MESTUR: Satırlanmış, Çizilmiş, Yazılmış.