Nâdim olup dönünce, Yûnus Hacı Bektâş’a,
Kilidini açmanın, yolu Taptuk dediler.
İçin için yanarak, ateş vurunca başa,
Bu yangını söndürme, eli Taptuk dediler.

Öyle zaman olur ki; Gören gözler kör olur,
Kâzâ hükmü gelince, aşikârlar sır olur,
Tutulur cümle azâ, akıl izân dur olur,
Gözden perde kaldıran, Velî Taptuk dediler.

Güneş gibi ışıyıp, halka Hakk’ı söyleyen,
Kötülüğü nehyedip, marufu emreyleyen,
Ol Habibin o çağda, vasiliğin eyleyen,
Kiri yuyan Kudretin, sel’i Taptuk dediler.

Destûr alıp hemence, Velî Bektâş erenden,
Yolun izin soruben, târif aldı yârenden,
Onlar mânâ ER’i ki, başka gözden görenden!
Durma Yûnus koş ona, dolu Taptuk dediler.

Varûben tapusuna, has kul ol kapısına,
Madde mânâ sırrın çöz, vâkıf ol hepisine,
Vurup nefse dayağı, meyletme yapısına;
Habibullâh bağının, Gül’ü Taptuk dediler.

Vardı ol mübâreğin, huzuruna baş büktü,
Gün-ü gece zâr kılıp, ummân ummân yaş döktü,
Kırkyıl odun taşıdı, ne eğri ne yaş soktu;
Hakikâtin en leziz, bal’ı Taptuk dediler.

Cehd etti Koca Yûnus, tabi oldu aşk ile,
Ol aşk ile devinip, seyretti hâlden hâle,
Seçti ayırdı Allah, nimet sundu bu kula;
Sâdıkların cem’inin, dil’i Taptuk dediler.

Ozan İlo yoldaşı, gerek yola düşenin,
İbret gerek hâlinden, Yûnus olup coşanın!
Dünya tuzaklarından, kurtulmaya koşanın;
Tutunacak yegâne, dal’ı Taptuk dediler.
17.12.2008/17.36