Yokluğunun yıllar ertesi oldu yine bu gece!
Ne anlatacak söz, ne de yakarış kaldı dilimde..
İsyan etmeyi bırakıp, yokluğunla yaşamaya çalışmak,
Sesini duyamamak, her geçen gün bitiriyor beni..
Senden kalanlarla yetinmek kadar zor yokluğun,
Göz kapaklarıma çöktü ağırlık,
Ve
Ben ’’kader’’ diyorum usulca....
Biliyorum, dönüş yolları kapalı,
Aldanış benimkisi ya da avuntu diyelim gelmeni beklemek...!
Kat kat sünger çeksem de acının üzerine,
Zamanla sızmaya başlıyor,
Ben hafifledi diyorum ama o kadar derindi ki yaram..
Dışa vuramadığım üzüntüm kök saldı bedenimde,
Dirseğini vurduğunda ki acı geçiyor da,
Seni kaybettikten sonra ki o sızı hala sol yanımdaa....
Bu ne tarifsiz acıdır ki,
Dilleri lal, kulakları ahraz, gözleri ama eden..
Sevinçler yarım,tebessümler buruk,
Öyle ya da böyle alışmaya çalışırım da;
Biri söylesin bana nerden başlamalı....?

S.K.