Yüzün öyle ezberimdeydi ki,
Her gece gökyüzüne bakıp sevdamın portresini çizerdim yüreğime..
Işıl ışıl uzaktan parlardı hep sana ve sevdama adadığım yıldızım,
Bıkmadan usanmadan gönlümün sayfaları senle dolup taşardı da, sen bilmezdin..
Bazen uyuşurdu parmaklarım,
O ince çizgilerde gizli kalırdı duygularım..
Bazen de papatyalar çizerdim,
Kırmızı denk gelmezdi hiç,siyah zaten’sevmiyor’demekti..
Ben her seferinde tekrar tekrar çizerdim de sen bilmezdin!
Böyle kaç yıl geçti sayısı yok, rakamlarım silik..

Yorgun düştüm şimdilerde yaşlılıktan olsa gerek;
Vakitli vakitsiz ağırlık çöküyor ve kısık gözlerim gökyüzünde..
Eskisi gibi net değil çizgilerim,
Fallarım ise hala siyah çıkıyor..

Son kez açıp kapanacak olsa da gözlerim,
Israrla çizeceğim sevdamın portresini..
Yıldızım da sönüp gidecek,
Ve,
Sen son anda yansımasını göreceksin!
Ama sen üzülme,
Mutlu veda ediyorum senle olamadığım her günüme..
Çünkü bende sevda mahşere....

S.K.