hicranına kurulu salıncağımda
baharı unutmuş bahçemi yaşıyorum
güneşte kavrulan umutlarımı
aşk diye bağrıma basıyorum

gelmeni ise hiç mi hiç istemiyorum
nasılsa böylede seni yaşıyorum
alınan her ekmekten bir dilim kesip
sevdiğin peynire ikram ediyorum

yaşadığımız akşamlardan kalma
o istanbul sefalarını
bir tepesinde demli duygularımla
seyre dalıp yudumluyorum

hem adımlarımın sana telaşı kalmadı
onlarda özgür kuşlar gibi
dilediği yerde yuva kurup
sana şiir yazıyorum

anlayacağın seni sensiz daha iyi yaşıyorum
belki hasret acısından yaş döküyorum
ve gecelere uyku unutkanı dalıyorum
lakin sırf bu yüzden seni duygularımda gezdiriyorum

bir gün nefrete tabi sözlere boğup
ertesinde aşkın saflığında affediyorum
gidişinin kaybına kendimi kah rediyorum sanma
ve emin ol seni senden daha iyi yaşıyorum

mesela hiç üşüme diye
kapı pencere açmadan ısıtıyorum odayı
ve senin şarkılarını çalıyorum
sevdiğin çayı ise ocakta eksik tutmuyorum

her geçen gün ise daha net anlıyorum
varlığının meşk yokluğunun aşk olduğunu
işte bu yüzden gelmeni hiç istemiyorum
ben aşkınla mesut bir halde yaşlanıyorum