Öyle müşkül bir haldeyimki şimdilerde ben
Küçücük elleriyle seviyor yüzümü
Ve bir sadaka niyetiyle
Tebessüm ederek gözlerimin içine bakıyor
Yedi sekiz yaşlarında kumral
Küçük bir kız çocuğu adı da Zeynep

Henüz daha ikinci sınıfa gidiyor
Ve insanın gözlerini okumayı iyi biliyor
Seni ben severim üzülme
Hem daha çok severim diyor

Minnacık dudaklarında dökülen
O birkaç sözük öyle büyük ki boyundan
Ama onun boyundan da büyük bir kalbi var
İnan içime oturdu söyledikleri

Mihrinisa;
Gerçekten aşk, sevgi bütün bu güzel hisler
Meğer çocuklarda kalmış
Meğer sevmek için sevmekmiş aşk
Tertemiz berak bir pınar gibi hislerler
Evet sevmek için sevmekmiş aşk

O yedi, sekiz yaşında küçücük elleri,
Ama kocaman yüreği olan
Kız çocuğundan öğrendim bunları
Sevmek onlarda kalmış artık
Hem de tertemiz bir kalpteymiş aşk meğer
Kir sevmezmiş çok titizmiş

Ama biliyormusun Mihrinisa
O kız çocuğunun elleri nasılda kirli
Çocuk işte ne yapsın her şeyi merak ediyor
Her yere ellerini sürüyor
Demekki aşk elindeki yüzündeki
Kire bakmazmış insanın
Aradığı tertemiz, pırılpırıl
Bembeyaz gonca gül gibi bir yürekmiş meğer

Okadar çok kirlenmişimki Mihrinisa
Yüreğimin tam ortasından akmış
Cümle memleketin lağım suları
Tenhadaki bir foseptik çukuruna

Ve ondandır herhalde Mihrinisa
Başka ihtimalde veremiyorumki
Aşk bana uğrayıp acı bırakmış hep
Sadece acı hiç vuslat yok
Hiç müjdeli haberim gelmedi
Beyaz posta güvercinimin kanatlarından

Çok kirletmişim yüreğimi Mihrinisa
Bunu o küçük kızın gözlerine bakınca anladım
Çok utandım nasıl desem Mihrinisa
Çok kirlenmişim meğer ben
Ondanmış bu talihsiz bahtı kara
Platnik aşklarım.

Rahmi HATIL