“bir gemici tanırım
kalbini bir limanda bırakmış
ya kaybolursa
ağlar çocukluğundaki gibi
kalbini almaya gidecek hala”
-e. ayhan-

bacadan içeriye
karanlığın içine doğru
düşümde, hayalimde içime doğru
bir avuç ışık huzmesi serpiliverdi.
minareden aşağı süzülen
bir grup ehil güvercin gibi
zülfü sarı bir perinin silueti gibi…

mağrip ezanı ile el ayak çekilirken
pazaryerleri toplanırken
korktuğumu belli etmeden
kabahatimi göstermeden
ıslık çalarak yürüdüm ellerim cebimde
metruk semtlerin içinden…
riyazeti bir türlü bitmeyen
çilesi bir türlü dolmayan
günahkâr bir dervişin sesi
peşimden beni çağırarak,
kendine doğru
uzletin ta içine doğru
mahzenlerin ta diplerine doğru çağırarak,
üstübeç zehrinden karın ağrısı çeker gibi ağlayarak…

artık dalgalar o kadar hırçın
kör birer azgın
iskeleyi her sardığında
el yordamı ile
sanki birisini arar
ve köpüre köpüre
homurdanarak tekrar geri çekilen deniz

ne garezi var bana
uzun ve karanlık gecelerin,
sabahlara kadar bacalarda
sessizce inleyen kirli martıların,
pişman olayım
af dileyeyim
dizlerine kapanayım istiyor belki
zülfü sarı perinin.

günahımın hesabını soran yağmur
buluttan kanatlarını gererek güya
gözyaşlarımı saklamak istiyor.

ıslak ve yorgun günün akşamında
aktarın baharat kokusunda
sirkeci’nin çarşı pazarında
ayaklarımın beni nereye götüreceğini düşünürken
istanbul’un tarih kitaplarında
kapanan son bir sayfa olmak istedim.
birazdan başlayacak gecenin
beni ebediyen saklamasını istedim.

fakat hayalime aksi süzülünce sevgilinin!
birkaç yüzyıl daha yaşamak istedim
istanbul parklarında bir demet yasemen olup
itaatkâr bir sufi edasıyla tekrar tekrar açarak…