Hiç beklemediği anda
Yıkılmaya başladı gönül duvarları
Üzerine doğru devrildi ayrılığın enkazları
Duyguları toz duman altında
Tanımakta zorlanıyordu viran olmuş yüreğini
Yaşadıklarına ağlayamıyor
Bir damla yaş düşmüyordu yere
Sanki hepsi düğümlenmişti gözlerinde.

Elinden tuttuğu çaresizliğiyle iskeleye doğru yaklaştı
Boş- boş seyrediyordu etrafını
Ne aradığını neyi beklediğini bilmeden
Demir parmaklıklara tutundu
Ayakta duracak mecali yoktu
Sendeledi
Yalnızlar limanını terk etmeliydi
Hadi dayan diyordu kendine
Turnike önünde durdu
Aşinaydı ayrılıp gidenleri görmeye
Kararlıydı izin vermeyecekti hayatını yıkan endişelere .

Birazdan demir alıp giden geminin içinde olacaktı
Yolculuk vardı umuda
Kiminin elleri boştu
Bırakmışlardı anılarını iskelede
Kiminin dertleri ağır olsa da külfet değildi yüreğine.

Adına kader dediği yerlerden geçecekti
Takılı kalmayacaktı geçmişinde
Durmak yoktu dünde
İçini kanatan ne varsa
Tek- tek fırlatacaktı güverteden
Geriye dönüp bakmadan uzaklaşıyordu
Gözlerini ufuktaki hayal çizgisine odakladı
Kollarını açıp
Yeni dünyasına sarılmaya hazırlandı
Bu kez hayatın bileğinden sıkıca tutup
Hiç bırakmayacaktı.
Yalnızlığıyla uzun uzadıya vedalaşmadan
Oradan uzaklaştı
Ağlıyordu silueti
Duymazdan geldi yalvarmalarını
Mutluluğa giden engelleri silip yok etti beyninden
Kaçırmadan bu son seferi
Demir alma vakti hemen.


‘’Yaşadıklarının muhasebesini yapmadan sil dünde kalanları
İlk adımı sen at ve vakit şimdi bu zaman
Hadi geç kalmadan ’’

Gamze YAĞMUR

03/03/2014