ADI SEVDAYDI

El kadardım gördüğümde
Önce gülmeyi öğretti
Ağlarken de mutlu olmayı
Yeni doğmuştum
Gülüyor ve ağlıyordum

Sonra sürünür oldum
Hayatın sürünmekle
Başladığını anladım
Emeklerken de mutluydum
Onu yeniden
Keşfetmiştim

İlk kelimem
Annemi ,babamı
Yoksa agu mu
Bilmiyorum
Ama ona alışmıştım

Sonra sonra
Seneler geçti
Yürümeye başladım
Bu hayata attığım
İlk adımdı
Aslında ona
İlk yaklaşımım

Koşmaya başladığımda
Çok şey
Geride kalmıştı
Artık agu yoktu
Buuuu da

Ama o vardı
Yeri daha
Sağlamdı

İçimde ki onu
Tanımam
Çok sürmedi

Doğduğumda
Beni güldüren
Ağlarken de
Mutlu eden
İlk adımımı
Attığım da
Kavuşacağımı
Umduğum
Sırrı tanımam…..

Adı sevdaydı
Gözlerimi açtığımda
Görmüştüm
Onla ağlamış
Onla gülmüştüm

Yıllar geçti
Çok şey değişti
İnsanlar şekiller
Mevsimler
Sevdalar bile….

Ama o hep
Güzel kaldı
Hep bir yaşında
Günahsız saf

Onda on beşte
Otuzda otuz beşte
Hep o vardı
Adı sevdaydı

Yüzüm yüz kez
Değişmişti ya
Sevdam hep
Aynı kaldı

Gönlüm okyanus
Misali
Yüzme bilen
Bilmeyen
Bir çoğu
Ona daldı

Kimi öldü
Kimi gitti
Bana tek
Sevdam kaldı

Öylesine bir sevda ki
Yalan sözlere
Kanmadı
Sahte yüzlere
İnanmadı
Hep temiz
Tertemiz kaldı

Çünkü adını
Benimle aldı
Çünkü ben
Doğduğumda
O vardı
Adı mı
Tabi ki sevdaydı

Necmettin YİĞİT
19/03/2010


AŞKINA MEFTUNUM ADLI ŞİİR KİTABIMIZDAN