ve kusurlarımla ördüğüm duvar
an gelir yıkılır ,üstüme
altında can çekişir bedenim

insan,neden korkar ki ?
bu kadar yakın iken ölüm
yalnızlıktan.

ve hangi ara ,değişmesini ümit edebilir ki!

yeryüzü,bu kadar artçı sallantı üzerine
inşa edilmiş iken

tebessüm etmesi,neye gerek aşk bir hiç uğruna
terk edip gitmişken soğuk bir istanbul sabahında

rüzgar ayrılığın bahaneci başı
bir elveda demek ! bu kadar zor gelirken

üstelik , tek delil
tek ipucu dağılmış saçlarından düşen bir tutam tel iken

insan,neden korkar ki?
bu kadar yakın iken ölüm
yalnızlıktan.

ve üzerimize titriyor iken !
müsaadesi olmayan,destursuz
ay kıvamında yıldızlar.

belkide son bin kaç asırdır/
yıllanmış bir hediyeyi mutlu etme niyetindeler.

vicdanın geldi . o an aklıma

üstelik,tek delil
tek ipucu dağılmış saçlarından düşen bir tutam tel iken

kuşlar,kinayeci açmaz bir sonbahar
üşüdüğüm doğru

ıslanmış bir , istanbul hatırası
gözlerinde gördüğüm son bahar havası.