Yalnızlığımın kalbine yazmışım ismimi,
Alt satıra düşen gölgedir kimsesizliğim,
Yüzümün yarısı yok aynalarda,
Ellerimdeki kokuyu çaldılar,
Aşkın ta kendisi kokuyordu oysa
Bilerek öldürdü beni sevdiklerim,
Yüreğimdeki isimlerini kanatarak,
Beni yıkarak söküp gitmek için,

Saçlarımı değirmende ağarttım ben,
Gülümsedim hep hayata karşı,
Acılar ne, bana ne mevsimlerden,
Hüzün yoktu gözlerimin karasında,
Hepsini ayırıp birbirinden,
Paslı bir çivi gibi çaktım yokluğuma,
Sen yok dediklerime bakma,
Hücrelerime işleyeni hissedemiyorum.
Yüzüme gülen kadınlar,
Ardıma dönünce laf ediyorlar,
Ya erkeklere ne demeli,
Hepsi menfaatleri için dost görünüyorlar.

Bırak yalnızlığı seçtim ben,
Bir deniz kenarında giden gemilere seslenirken,
Sevgili ancak ellere sevgili bize yabancı,
Sevgi ismi bile hasretliğimizin yansıması,
Ekmek gibi, su gibi, tuz gibi,
Gerekli ve özlediğimiz bir olgu,
Afrika’da ölen çocuk gibi,
Öldürüyor işte sayılanların yokluğu,
Sayamadıklarımızı yazmadık bile,
Maskeli dostları sildiğimiz gibi,
Yazmadık yeniden aynı kalemlerle,
Onlar ancak bizi bitirdiklerine üzüldü.

Olsun tek amacım var şimdi,
Geldiysem bu dünyaya bir insan olarak,
Ben giderken bir çocuk gülmeli,
Cebimdeki son kuruşu onunla paylaşmalı,
Ölürken birine gülümseyebilmeli,
Sevmese de anlasa yeter ruhumu,
Canımın derin kimsesizliğini,
Ve ben bir gönüle girip soluklanmalıyım.
İmzaları atarken canın kalemi,
Yokluğa inat kelamında,
Bir şiir gizlenmeli.
Kıymetini bileni ararcasına.

BAKİ EVKARALI