GÖLDE MUTLANAN SEVDA

Mazideki günler ki; göl yüzüydü sevdamız
Akislerden yansıyan, mutlu, mahcup gülüşler
Titreşimle dans eden aşka tutsak gövdemiz;
Ah küresel ısınma; gazele döndü düşler!

Bir tutkuydu esrikçe, o göle hazla akmak
Gül bezeli sularda, umuda sevda yakmak
Hasrete mi büyüdük, saldı hicran dal budak!
Dudaklarda yakınma; yarım kaldı gülüşler.

Nakşederek çizdik hep; bir ev ki, iki katlı
Çocuk çığlıklarıyla; yuvamız şatafatlı
Çok hayaller düşledik, Gülşen adlı, kanatlı;
Şu gurup vakti, yanma; yitip battı güneşler!

Kente özenti duyduk, göçüp köyü terk ettik
Değişimin peşinden, umarsız akıp gittik
Değerlerin toprakta olduğunu unuttuk
O saf yalın kalkınma, her dem gönülde kışlar.

Anar dururuz şimdi, o gül pembe devranı;
Göl yaşamdı, çığlıktı; perçinlerdi dört yanı
Döngüydü bize, muttu, eskitmeden zamanı
Nafile hiç dövünme; mazidir yaşanışlar.

Bilmem hala var mı ki; köydeki o çiçekler
Yanık aşk türküleri, sevişen kelebekler
O çeşme, kuruyan göl, yaşama dair renkler
Kente sakın imrenme; bir başka yürür işler.

Coşkusuydu yaşamın; o efsanevi sevda
Gençlik rüzgârlarıyla, o fırtınalı dünya
O ne aşk, ne yangındı; dünümüzden bugüne!
Anılara yüklenme; hemen belirir yaşlar.

Sil baştan devran dönse; kavuşur mu göl suya?
İki beden bir gölge, sevdayı duya duya,
Sevişir mi yeniden bıkmadan doyasıya!
Her yaşam bir öykünme, insanlık aşkla başlar.


Gülşen Şenderin