Ömrümde aldığım en uzak yolun,
Son durağında sükûtla bekledim seni,
İhaneti kolye diye misafir ederken boynun,
Yutkunduğum her saniyede bekledim seni,

Dillerden düştü acı sözler,
Secdeye kapanırken ağladı gözler,
Sor adını haykırsın ruhuma açtığın izler,
Vurduğun hançeri saklayıp bekledim seni,

Kırdın yerlerim tutmaz alçıya alsan,
Kimsesizliğimde bile bir sen görürsün baksan,
Tanımıyorum dediğin nehirlere de aksan,
Tövbe eder belki diye bekledim seni,

En günahkâr adamlar kalırken temiz,
Nun gibi yazarken, vav olup sevmekti gayemiz,
Paravanlar ardına saklanın yerine koysan da keriz,
Allahın yarattığı dedim affettim bekledim seni.

Aldığın her nefeste çektiğin acı,
Olmadı ve olmayacak gönlünün ilacı,
Karnına girdikçe bin bir sancı,
Hissedip, şifalar dileyip bekledim seni.

Unutma kimse olmaz ruhuna merhem,
Sende kıymetimi anlarsın yoklukta her dem,
Ciğerimi sökerken kalbimi yerlere sersem,
Anlar belki bir gün deyip bekledim seni.

Hatıra oldu geçmişte kalan sözler,
Anılarda kaldı artık ağlayan gözler,
Kalem Rahman’ın elinde yazar ve çizer,
Sabrıma sarıldım, bekledim seni.

Bu başka bahar be adam deseler de,
Gül kokuyorsun deyip, elleri sevseler de,
Tebessüm ettiğim son nefeste ölüme,
Toprağıma gelirsin diye bekledim seni.

BAKİ EVKARALI