Benden gittiğin gün
Bende uzun bir yola çıktım
Hüzün kesemde yol üstü sözler
Yıllar aramıza duvarlar ördü
Yağmurlar yağdı bardaktan boşalırcasına
Asi rüzgârları ağırladım tenimde
Kızgın yağlar döküldü üzerime
Beşeri afetler yaşandı kalbimde
Ölmek ile yaşamak arasındaki ince çizgiydi
Yokluğunda edindiğim tecrübe
Gündüzler hep kısa geceler uzun
Ve her vakit hüzün keder
Çalkantılı bir güz sancısıydı ayrılık
Zaman geçtikçe anladım ki
Yokluğuna alışmak sandığımdan zor olacak
Yinede canımı acıtmıyor eskisi kadar yokluğun
Mazimde gizlediğim bir anısın yalnızca
Seni sevmedim demeyeceğim
Sevdim evet,
Bir hayat kadınını
Hayatımın kadını yapacak kadar
Gözü kara sevdim
Ömrüm dedim sana
Seni sevdam bildim
Şimdiyse ne biz diye bir şey var
Ne de adın kalbimde
Eskimeye yüz tutmuş bir anısın şimdi
Senden bana kalan
Yalnızca kapanmayan yaran
Sana dair her şeyi kalbime gömdüm
Her halin güzeldi bir zamanlar
Artık en masum gülüşlerinde bile ihanet var
Aşk sandığım gözlerindeki ihaneti sezebiliyorum
Artık bir hiçsin gözlerimde
Varlığın bile bir anlam ifade etmiyor artık
Unutamadığım tek şey sana olan sevgimdi
Sen yoksun artık
Sevgimde sarhoş bir ayyaş şaşkınlığı
Kime rastlasa aşk sanıyor
Ayıldığımdaysa iş işten geçmiş oluyor
Onlarda en az sen kadar zalim oluyor
Kimsem yoktu kendimden başka
Benden gittiğin gün anladım
Sen bizden bense kendimden vazgeçtim
Gözün aydın
Her şey bitti