duydum yokluğunu
doldu gözlerim
zor seçtim
yeri
yurdu

bu el benim değil sanki ağabey
sazıma uzanan senin elin
sanadır hissiyatım
sana niyet telleri düzenledim

yitik çok zor
yitik
dostsa yüreğine
yitik
onun bilmeyip
senin bildiğinse

koca bir dağdır sevgi
çiçekleri ağaçları suları seher yellerini gizleyen
acın dağladı yüreğimi
seninleyim
yalnızım daha da yokluğunda
kiminle paylaşayım
gereksiz bir sorgulama dedim
mızrap savruldu tellerde
bir sen bende
bir sazım sende

Şerif baba
her yanım öfke isyan
ah beni bir duysan

’uyku tembel niyetidir
aç gözünü hayat nedir
gittiğin yol çok kötüdür
cay uyan etme uyan’

sessizlik zamanıdır demezdin
şimdi duyamazsın
sustun sanılır öyle ya
cümle alem bilir
duyuyorlar seni


’ateş düşmüş döşeğine
sen gene uyursun gene
elini vicdan üstüne
koy uyan’

bir ömür
bir direnç
bir isyan ki yiğitlerin isyanı
bir insan ki yiğitlerin insanı
gönüllerdesin

mayıs 2002 İstanbul