Hatırlıyor musun hani mavide buluşmuştuk
Sabahın ilk ışığına kadar mavilerde kalmıştık
Sen başlatmıştın ilk fırça darbesini maviye bulayarak
Yazmıştın sağına soluna Mavi Ölüm diye

Ölmeyecek yaşayacaksın demiştin
Sen olmasan da ben hep seninleyim derdin
Korkardın bırakıp giderim diye ağlardın
Yazardın tabandan aşağı Mavi Ölüm diye

Yok yok ! derdin bensiz sen yok der dururdun
Sokulurdun üşüdükçe göğsüme sarılırdın
Sımsıkı sarardın kaçacakmışım gibi kollarınla
Her hece çığlık çığlığa kalırdın Mavi Ölüm diye

Şimdi hikayem bitti mutlu son bir düşündük
Mutluluk için hiç çaba sarf/etmedik kader dedik
Senden tek bir haber yok ses yok bırakan sen oldun
Hiç düşündün mü Mavi Ölüm’ü sensizken çektiklerini

Her şey baştan kesilmişti sen bilmekteydin sonumuzu
Bırakıp gidecek olan sendin bende bırakırım diye korktun
Ondandır sokulman ondandır korkman ve bana deliler gibi sarılman
Hata ne oldu sözler ne oldu şimdi Mavi Ölüm’e ne oldu