Sana sevdalanmakla başlayan şairliğim
Her defasında sensizliğe bölünmekten
Elde var demeyi unuttu bilmiyor musun.


Ve tükenmekte olan şu yitik yaşanmışlığımda
Meğer mutluluk sen kadar yakın
Mutsuzluk sensizlik kadar uzakmış da bilememişim


Yani demem o ki
İçinde bulunduğumuz nimetin kıymetini
Ne ben bildim ne de sen


Artık bilsek ne çıkar ki


Dünü getirmek mümkün mü geri
Sence de “ keşkelerimiz”
“ iyi ki ..”lerimizden daha çok değil mi


Ama şunu bilmelisin ki
Senden sonra elim kimsenin eline
Dudağım kimsenin tenine değmedi


Bakmaktan bıkmadığım resimlerin yüzüme gülmese de şimdi
Hatta adın eskisi kadar hatırlanmasa da
Zannetme ki içimdeki fırtınalar artık dindi


Asla ..
Asla öyle bir şey de olmayacak biliyor musun göçmen kızı



Aslında öyle olmasını gönül de çok istiyor doğrusu
Lakin istemekle olmuyor...olmuyor işte
İstediği düşün uykusuna yatamıyor her zaman insan

Ne akıl kadere hükmediliyor ne de hayata
Yani hayat kendi bildiğini okuyor


Bu gönül ayrılığı da istememişti biliyorsun değil mi
Ama kader kapıyı hep bu manada çaldı
Oysa ne hicranları vuslata gebe bırakmıştık umut adına
Ne mutlu düşlerle uyanmıştık doğan güne


Hani haziran ayrılık , eylül vuslat ayıydı
Perşembeler günümüz ..bilmem ne uğurlu sayıyıdı
Hani sen herkese benzesen bile
Hiç kimse sana benzemeyecekti

Yalan oldu şimdi tüm yaşanmışlıklar her şey hayal oldu



Yok artık öyle şeyler biliyor musun..
Hiç bir şey eskisi gibi değil şimdi
Yani anlayacağın sanki mevsimler bile değişti


Hani diyor ya şair ;
“ mutluluğun resmini çizebilir misin Abidin..” diye
Mutluluğu bilmiyorum ama
Sensizlik mutsuzluksa eğer
Ki buradan bakınca öyle görünüyor
Bil ki sensiz mutluluk bana acı veriyor

KAŞİF KANİ ERTÜRK