Bir kış gecesi
Çığlık gibi düştü ölüm
Buzlu duvarlarına
odanın

Mutluluk cam kırığı gibi
düştü çocuğun ellerinden
dağıldı dört bir yanına odanın

oysa
ne güzeldi yıllar
yaşlanıp
ele ayağa düşmeyinceye kadar

her iklim hazan
azar azar
düşerdi kadının bedenine
acılar

yatağa mahkum
ve
tutmazdı eller
ayaklar

pencereden bakar
yağmurlar akardı gözlerinden kadının

sitem etmezdi hiç haline
gülümserdi kaderine kadın


umuttu aşı

Yaşını sorarsanız
Sancılı
çileli bir ömür
ve bir o kadar da gözyaşı

susardı pek konuşmazdı

bir şey sorsan
gözleri konuşurdu kadının


yedi yıl
yedi mevsim
bir nefesti hayata bağlayan

ölüm gelmişse
ha bir nefes fazla
ha bir nefes eksik
başım gözüm üstüne
derdi kadın


bir kış gecesi
çığlık gibi düştü ölüm
buzlu duvarlarına
odanın

çocuğun ellerinde
nefessiz
sessiz
Yığılıverdi kadın

tek ses etmeden

günahsız…

Bir çocuk gibi

göçüp gitti kadın