Bir sevgi bulamayıp
Yalnızlığa alışıp
Naçar kalmıştı yürek
Aklında bile yokken
Gözleriyle gülerek
Çıka geldi bir melek
Önce kum tanesine
Sığdırdı sevgisini
Sevda acemiliğiyle
Bilerek bilmeyerek
Kumdaki küçük sevgi
Büyüdü günden güne
Çıktı istiridyeden
Ben inciyim diyerek
Olanları görünce
Şaştı kaldı balıklar

Deniz mehtaba sordu
Bu nasıl şeydir diye
Mehtap dedi gülümse
Gülümse bu sevgiye
Ders olsun sevmeyene
Güzeli görmeyene
Böyle bir güzelliğe
Baka kalsın alıklar

Ilık bir meltem esti
Kucaklaladı sevgiyi
Rüzgar olunca sevgi
Acı düştü denize
Söndürdü fenerini
Günlerce matem tuttu
Kor oldu, alev oldu
"Sustu kalabalıklar"

Dinmeyince acısı
Birden azdı dalgalar
Yok oldu yakamozlar
Ama öyle büyüdü, öyle coştu ki sevgi
Ne denizlere sığdı
Ne de esti rüzgarla
Dağ oldu, tepe oldu
Yeşerdi çalılıklar

Geçip giderken zaman
Doğa dedi el aman
Sevgi tınmadı bile
Belli bu sevda yaman
Yüreği doldu taştı
Dağı tepeyi aştı
Gök yüzüne ulaştı
Ve
Sevinç gözyaşıyla
Yağmur oldu bulutlar

İki yürek bir oldu, büyüttükçe büyüttü
Dertleri hüzünleri, bir çırpıda öğüttü
Dönüp bakınca kuma
Onlarda şaşırdılar
Nereden nerelere sevgiyi taşıyınca
Gece gündüze dönüp
Ağarmıştı ufuklar

Heybeleri dolunca
Kocaman bir sevgiyle
Karınca kararınca
Güzel bir yer buldular
Öyle mutluydular ki
Kanları kaynıyordu
Yalnızlık girdabında
Bitmişti kısır döngü
Sevmesini bilene
İlaç gibiydi sevgi
Bir ömür aşk yaşayıp
Mutluluğu buldular

Yazan ve Seslendiren Mehmet Fikret ÜNALAN