Şefkatli evlerin ilgisinin çok dışında,
Merhametten uzak izbe bir köşebaşında,
Sahipsiz bir çocuk yaşıyor on üç yaşında
Bit torbası köpek gezinir durur peşinde.

Acıkınca çocuk karıştırıyor çöpleri,
Eliyle temizliyor bulduğu ekmekleri,
Çocuğun çevresinde köpek;ileri geri
İkisinin de dışarda açlıktan dilleri.

Açlıklarını giderecekler bir bak şimdi,
Biri ekmek kemiriyor,kemiği diğeri.
Korkuyla uyanmak en büyük problemleri
Ana kucağı gibidir izbe köşeleri.

Dertlerini anlattılar kendi dillerince,
Anladıklarını sandılar gönüllerince,
Karanlık geceyi tüketttiler...İnce ince
Yağarken yağmur, şöyle sokuldular iyice.

İçinde vicdan varsa sızlardı kederinden,
Kucak kucağa kurtulmuşlardı dertlerinden,
Toprak açıyor kucağını merhametinden
İnsanlık utanmaz mı hala ettiklerinden?

Böyle yaşanmaz dünyada garibe ilgisiz,
Nasıl insan olunur nasıl;böyle sevgisiz?
Şehir denen dev;çok acımasız,çok sahipsiz
Her canlı olmalı bize canımızdan aziz.